Zdanie podrzędne ze spójnikiem weil.

Zdanie główne składa się zwykle z co najmniej jednego podmiotu
i jednego czasownika odmienionego. Jest kompletne pod względem gramatycznym
i treściowym, dlatego może występować samodzielnie. 

Zdanie podrzędne zwykle nie może występować samodzielnie. 

Zależy to od nadrzędnej części zdania (Hauptsatz).

Pomiędzy zdaniem głównym a zdaniem podrzędnym znajduje się przecinek.
W zdaniu podrzędnym czasownik odmieniony zwykle znajduje się na samym końcu.
Wiele zdań podrzędnych jest połączonych ze zdaniem nadrzędnym
za pomocą pewnych spójników.
Jednym z tych słów wprowadzających jest spójnik weil -ponieważ.
Zdanie podrzędne rozpoczynające się od „ponieważ” odpowiada na pytanie
„Dlaczego?”

Przykłady zdań.

Z czasownikami samodzielnymi. 

Czasownik odmieniony znajduje się na końcu zdania podrzędnego.

Eleni macht eine Ausbildung zur Lehrerin, weil sie gerne mit Kindern arbeitet.

Odmieniony czasownik modalny znajduje się na końcu po bezokoliczniku.

Paul kommt später zur Arbeit, weil er noch seinen Wagen reparieren muss.

Odmieniony czasownik posiłkowy haben lub sein
znajduje się na końcu po Partizip II.

Eleni freut sich, weil sie die neue Arbeitsstelle bekommen hat.

Z czasownikami rozdzielnymi:

Przedrostek czasownika rozdzielnego nie jest oddzielony.
Cały czasownik znajduje się na końcu zdania i jest odmieniany.

Eleni ist froh, weil sie ein neues Kleid einkauft.

Poprzez nominalizację, zwaną także substantywizacją, przymiotniki i czasowniki przekształcane są w rzeczowniki. Chociaż normalnie czasownik byłby pisany małymi literami, jego status zmienił się teraz na rzeczownik.
Oznacza to, że zapiszemy go teraz wielką literą. Czasowniki mianowane występują zawsze w bezokoliczniku i mają przedimek „das”, natomiast przymiotniki mogą występować we wszystkich rodzajach (der,die das).
Poprzez nominalizację możemy wyrazić stany, fakty lub procesy i to jest niezwykle przydatne, jeśli chcemy uniknąć powtórzeń w swojej wypowiedzi pisemnej.

Czasownik mianowany (Artikel das)

Istnieją pewne sygnały, które mogą wskazywać nominalizację czasownika i ułatwić rozpoznanie takiego czasownika w zdaniu. Należą do nich rodzajniki, przyimki i zaimki dzierżawcze. 

Przykład:
Das Schwimmen macht ihr Spaß. 

Ponieważ czasownik w tym przykładzie występuje w bezokoliczniku,
automatycznie otrzymuje rodzajnik das.

Przykład z przyimkiem: 

Nach dem Schwimmen bin ich glücklich. 

Podstawowe przyimki w nominalizacji czasownika: 

nach, vor, während, über, unter, wegen, außer, ohne 

Przykład z przymiotnikiem:

Oberflächliches Lesen erschwert das Verständnis.

Przykład z zaimkiem dzierżawczym: 

Seine Meinung ist voreingenommen.  

Jeśli przygotowujesz się obecnie do egzaminu z języka niemieckiego, prawdopodobnie kilka razy natknąłeś się na nominalizowane przymiotniki i czasowniki. Podczas gdy tworzenie czasowników nominalizowanych w formie podstawowej w zdaniu jest zwykle łatwe do rozpoznania, czasowniki nominalizowane z końcówkami zmieniającymi słowo mogą stanowić większe wyzwanie.

W języku niemieckim przyimki odgrywają kluczową rolę w opisywaniu położenia lub kierunku przedmiotów lub działań. Przyimki "auf," "an," i "in" należą do najczęściej używanych i najbardziej wszechstronnych w niemieckiej gramatyce. W tym artykule bliżej przyjrzymy się tym przyimkom i ich różnym zastosowaniom.

1. Auf

Przyimek "auf" często jest używany do określenia położenia lub miejsca na powierzchni lub płaskości. Oto przykłady:

• Das Buch liegt auf dem Tisch. (Książka leży na stole.)
• Die Katze sitzt auf dem Dach. (Kot siedzi na dachu.)
• Die Tasse steht auf dem Regal. (Kubek stoi na półce.)

Jednak "auf" może także oznaczać ruch w kierunku powierzchni lub płaskości:

• Ich gehe auf den Marktplatz. (Idę na rynek.)

2. An

Przyimek "an" głównie opisuje kontakt lub bliskość w stosunku do powierzchni lub obiektu. Oto przykłady:

• Das Bild hängt an der Wand. (Obraz wisi na ścianie.)
• Der Schlüssel steckt an der Tür. (Klucz jest w drzwiach.)
• Sie klebte das Poster an die Wand. (Przykleiła plakat do ściany.)

"An" może również być używane do określenia bliskości czasowej:

• Wir treffen uns am Montag. (Spotykamy się w poniedziałek.)
• Ich komme am Abend zurück. (Wracam wieczorem.)

3. In

Przyimek "in" opisuje położenie wewnątrz ograniczonej przestrzeni lub obiektu. Przykłady:

• Das Buch liegt in der Tasche. (Książka jest w torbie.)
• Der Schlüssel ist in der Schublade. (Klucz jest w szufladzie.)
• Sie wohnt in Berlin. (Mieszka w Berlinie.)

"In" jest również używane do określenia czasu:

• Wir fahren in zwei Stunden ab. (Wyjeżdżamy za dwie godziny.)
• Ich bin im Sommer geboren. (Urodziłem się latem.)

Specjalne przypadki

Istnieją również specjalne przypadki, w których znaczenie przyimków "auf," "an," i "in" może się różnić. Na przykład "in" może być używane do określenia ruchu do budynku lub środka transportu:

• Ich gehe in das Kino. (Idę do kina.)

"Auf" może być używane do opisania wsiadania na środek transportu:

• Ich steige auf das Flugzeug. (Wchodzę na samolot.)

Natomiast "an" może być używane do opisania ruchu wzdłuż powierzchni lub obiektu:

• Sie fährt an der Straße entlang. (Jedzie wzdłuż ulicy.)

Podsumowanie

Przyimki "auf," "an," i "in" są nieodłącznymi elementami niemieckiej gramatyki i pozwalają na precyzyjne opisywanie miejsc i kierunków. Choć są często używane w prostych zdaniach, ich zastosowania w bardziej złożonych kontekstach mogą być różnorodne. Zrozumienie i poprawne stosowanie tych przyimków jest zatem kluczowe dla opanowania języka niemieckiego.

Język niemiecki jest fascynujący i bogaty pod wieloma względami. Jednym z jego ciekawych aspektów jest "Konjunktiv II", który pełni ważną rolę w wyrażaniu możliwości, spekulacji oraz warunkowości. W tym artykule zgłębimy tajniki tego trybu i dowiemy się, jak go używać.

Czym jest Konjunktiv II?

Konjunktiv II to jeden z trybów czasownika w języku niemieckim. Jest to forma, która jest używana do wyrażania nierealnych, hipotetycznych, czy też spekulatywnych sytuacji. Można go spotkać zarówno w czasie przeszłym, jak i teraźniejszym. Jest to narzędzie, które pozwala mówiącemu wyrazić swoje przypuszczenia, pragnienia lub założenia.

Użycie Konjunktiv II

1. Spekulacja i przypuszczenia: Konjunktiv II jest używany, gdy chcemy wyrazić swoje przypuszczenia lub spekulacje na temat pewnej sytuacji. Na przykład: "Wenn ich viel Geld hätte, würde ich um die Welt reisen" (Gdybym miał dużo pieniędzy, podróżowałbym po całym świecie).

2. Życzenie i marzenie: Ten tryb jest również używany do wyrażania życzeń i marzeń. Przykład: "Ich wünschte, ich könnte fliegen" (Żałuję, że nie potrafię latać).

3. Warunki nierealne: Konjunktiv II jest kluczowy w wyrażaniu warunków nierealnych lub niemożliwych. Na przykład: "Wenn ich jünger wäre, könnte ich das leichter tun" (Gdybym był młodszy, moglibyśmy to zrobić łatwiej).

4. Rada lub sugestia: Czasami używa się Konjunktiv II, aby wyrazić sugestię lub radę. Przykład: "Du könntest es versuchen" (Możesz to spróbować).

Koniugacja Konjunktiv II

Konjunktiv II jest tworzony przez zmianę formy czasownika. Jednak nie wszystkie czasowniki są regularne, więc trzeba nauczyć się ich odmiany. Ogólna zasada jest taka, że w Konjunktiv II w czasie przeszłym czasowniki nieregularne zachowują się jak czasowniki regularne.

Na przykład, czasownik "haben" (mieć) w Konjunktiv II w czasie przeszłym wygląda tak:

• Ich hätte (Miałbym)
• Du hättest (Miałbyś)
• Er/sie/es hätte (Miałby)
• Wir hätten (Mielibyśmy)
• Ihr hättet (Mielibyście)
• Sie hätten (Mieli)

Konjunktiv II a rzeczywistość

Konjunktiv II jest często używany w codziennych rozmowach w języku niemieckim, co podkreśla wagę wyrażania spekulacji i warunków nierealnych. Pozwala mówiącemu na przekazywanie swoich myśli, marzeń i przypuszczeń w sposób klarowny i precyzyjny.

Jednak warto pamiętać, że Konjunktiv II nie jest tylko kwestią nierealności, ale także subtelności w komunikacji. Dzięki niemu możemy wyrazić swoje uczucia, sugestie i przypuszczenia w bardziej delikatny sposób, unikając jednoznacznych twierdzeń.

Wniosek: Konjunktiv II jest nieodłącznym elementem niemieckiego języka i stanowi ważne narzędzie wyrażania przypuszczeń, marzeń oraz warunków nierealnych. Choć może być wyzwaniem z punktu widzenia gramatyki, jego poprawne stosowanie pozwala na bardziej precyzyjną i subtelniejszą komunikację. Dlatego warto poświęcić czas na jego naukę i zrozumienie, jak wpływa na dynamikę języka niemieckiego.

Co jest poprawne lub co brzmi lepiej?

  „Peter hat ein Auto gekauft.” 

czy 

„Peter kaufte ein Auto.”

 Dla wielu nie zawsze jest jasne, czy należy używać czasu Präteritum, czy raczej przeszłego Perfekt. W tym artykule wyjaśnię, kiedy użyć którego czasu. 

Dobra wiadomość: to nie jest takie trudne!

To całkiem proste: w życiu codziennym aby mówić o rzeczach, które wydarzyły się w przeszłości,  prawie zawsze używamy czasu Perfekt. Natomiast czas przeszły Präteritum używany jest w języku pisanym. 

Pamiętaj! Używasz czasu przeszłego Präteritum tworząc wypowiedzi pisemne,  np. opowiadania lub raporty. Może to obejmować eseje, artykuły prasowe lub teksty literackie.

Tak więc podsumowując:

1. czasu Präteritum używasz pisząc o przeszłości, 

2. Podczas mówienia o przeszłości używasz czasu Perfekt. 

Jednakże nie ma reguły gramatycznej bez wyjątku.

W przypadku czasowników „mieć, być i będzie” wolimy w języku mówionym używać czasu przeszłego Präteritum. To samo dotyczy czasowników modalnych.
Np. "Ich war bei der Oma." zamiast "Ich bin bei der Oma gewesen."
"Ich hatte einen Hund." zamiast "Ich habe einen Hund gehabt."